Fragment recenzji Beaty Kalinowskiej (internetowy magazyn teatralny Teatralia) z 12.11.2009:"Teatr Dada von Bzdülöw to mistrz w swojej kategorii. Taniec współczesny, aktorstwo, niecodzienna muzyka, swoista scenografia i emocje krążące nad tym wszystkim jak namolne owady tworzą rozpoznawalną, porządną markę. Tym razem artyści, zainspirowani francuskim pisarzem Borisem Vianem, próbują przenieść literackie gry słowne na niemą scenę. Tak. Absurdalny pomysł, ale czy takie nie intrygują najbardziej?
Mikołaja Trzaskę trzeba kochać i trzeba o tym mówić od razu. Muzyka, którą skomponował do "Czerwonej trawy" mogłaby bezkolizyjnie i nieprzerwanie trwać w odtwarzaczach. Dźwięki przenoszą nas do mieszkań naszych babć i sadzają przed pachnącymi pudrem toaletkami. Są figlarne i filuterne, arcydelikatne i przyjemne. Zostają w uszach na długo po zapadnięciu kurtyny. Trzeba za to Trzaskę kochać.
Tańczące na podświetlonej, mozaikowej podłodze postaci ociekają wolnością i erotyzmem. Mają świadomość swojej cielesności i uroku. Pięknie reżyserują gesty i wedle upodobań dodają do nich uśmiechy. Nie wypowiadają żadnych słów, unikają dosłownych sytuacji, pędzą w kierunku francuskiego surrealizmu. Czasami może tylko za szybko pędzą, albo za wolno dla odmiany. Nie martwią się niespójnością niektórych scen, nie przejmują wlepionymi w nich oczami widzów (przed tym chroni ten, wspomniany wcześniej, metaforyczny namiot - na to przynajmniej wygląda). Grają, w dużej mierzej, dla swojej przyjemności. I ta przyjemność przechodzi częściowo na publiczność."
Calosc artykulu pod adresem:
http://www.teatralia.com.pl/artykuly/listopad_2009/121109_kfwi.php
Fragment recenzji Kaśki Piwońskiej:"Chociaż „Czerwona trawa” powstała z inspiracji książką Viana, to dalece wymyka się pojęciu inscenizacji znanemu z teatru dramatycznego. Utwór został całkowicie przystosowany do środków wyrazu, jakimi dysponuje taniec. [...] To subiektywny wybór sytuacji, które zdaniem artystów najlepiej oddają istotę Vianowskiej narracji. Według mnie jak najbardziej trafiony. [...]
Tym, co przenika relacje między wszystkimi niemal postaciami, jest erotyka. W jej krąg tancerze włączają nawet reprezentantkę publiczności, która staje się na moment obiektem adoracji dwóch bohaterów (Leszek Bzdyl, Radek Hewelt). Sfera intymności wkracza do spektaklu zrazu tylko lekko zaznaczona niby-przypadkowym splotem ciał, to znów jawna i zamierzona w pocałunkach. Dotyczy zarówno łatwo zmiennych układów damsko-męskich, jak i par tworzonych w obrębie jednej płci. Artyści ani razu nie przekraczają granicy dobrego smaku – o co łatwo, poruszając się w tej tematyce, nie silą się też na kontrowersje. Seksualność traktuje się tu jako naturalny element życia, oczywisty i niezbywalny, a zarazem podnoszący jego atrakcyjność. [...]
W spektaklu z wyczuciem dozowana jest prowokacja, nonszalancja i humor – również autoironiczny. Dystans pomiędzy aktorem a widzem zmniejsza się w skutek bezpretensjonalnych zachowań tancerzy. Ale jeszcze nie na tyle, by ktokolwiek odważył się dołączyć do tańczących – z rozmów po spektaklu wiem, że nie tylko ja miałam na to chęć. A gromkie brawa dla zespołu Dada von Bzdülöw potwierdzają, że wspólną wycieczkę po odrealnionym świecie należy uznać za udaną."
calosc pod:
http://teatrologia-umcs.blogspot.com/2009/11/esencja-viana-dada-von-bzdulow-czerwona.html
Zdjecia/Photos by Tomek Kaminski
Links:
http://www.teatralia.com.pl/artykuly/listopad_2009/121109_kfwi.php
http://teatrologia-umcs.blogspot.com/2009/11/esencja-viana-dada-von-bzdulow-czerwona.html
No comments:
Post a Comment